در فرآیند تعریف شیفت ها، یکی از امکانات کلیدی که به مدیران و مسئولان منابع انسانی ارائه می شود، قابلیت تعیین میزان تأخیر و تعجیل مجاز برای هر روز کاری است. این تنظیمات به ویژه برای تنظیم انعطاف پذیری ساعات کاری و مدیریت مؤثرتر زمان کارکنان ضروری هستند.

به عنوان مثال، فرض کنید تصمیم گرفته اید که میزان تأخیر مجاز برای روز شنبه را 15 دقیقه تعیین کنید. این بدین معناست که کارکنان می توانند تا 15 دقیقه دیرتر از ساعت تعیین شده به محل کار برسند و سیستم ورود آن ها را به عنوان ورود به موقع ثبت خواهد کرد. به طور مشخص، اگر ساعت شروع کار در روز شنبه 8 صبح باشد، تأخیر مجاز تا ساعت 8:15 بدون تأخیر محسوب خواهد شد. به این ترتیب، اگر کارمندی در ساعت 8:15 ورود خود را ثبت کند، سیستم به طور خودکار ورود او را در ساعت 8 ثبت کرده و تأخیری به ثبت نمی رسد. در صورتی که ورود او بعد از ساعت 8:15 و تا ساعت 8:20 ثبت شود، سیستم تأخیری به اندازه 20 دقیقه را محاسبه خواهد کرد.

علاوه بر تأخیر، محاسبه تعجیل نیز به همین صورت انجام می شود. به عنوان مثال، اگر تعجیل مجاز برای روز سه شنبه 10 دقیقه تنظیم شده باشد، کارکنان می توانند تا 10 دقیقه زودتر از ساعت شروع کار وارد شوند بدون اینکه سیستم تعجیل را ثبت کند. این به معنای این است که اگر ساعت شروع کار در روز شنبه 8 صبح باشد، ورود تا ساعت 7:50 بدون تعجیل محسوب می شود. ورود زودتر از این زمان می تواند به عنوان تعجیل ثبت گردد و بر اساس سیاست های سازمانی مورد نظر قرار گیرد.

این تنظیمات به مدیران این امکان را می دهند که با دقت بیشتری نیازهای روزمره و شرایط خاص هر روز را مدنظر قرار دهند و به این ترتیب، نظارت و مدیریت بهتری بر روی ساعات ورود و خروج کارکنان داشته باشند. تنظیم صحیح این پارامترها می تواند به بهبود انعطاف پذیری و دقت در فرآیندهای مدیریتی کمک کرده و به شما اجازه دهد که به نیازهای متنوع محیط کار پاسخ دهید و بهره وری کلی سازمان را افزایش دهید.

در ادامه میتوانید از طریق ویدئو آموزشی نحوه تعریف انواع شیفت را مشاهده نمایید.